Libriños interesantes

Hoxe apetecíame escribir algo relacionado con libros que fun descubrindo ao longo dos anos os cales me resultaron moi interesantes e me parecen máis que recomendables. Citalos aquí algúns en orde cronolóxica de como os fun atopando:

1. O descenso do derradeiro ocaso, Ángel de la Cruz. Unha pequena novela chea de acción ben encaixada que vai contando a historia de dúas periodistas da Televisión de Galicia que se dirixen a Trasomundo da Cancela para facer unha reportaxe sobre o culto á morte. Na súa estadía alí coñecen a divertidas, peculiares e insólitas persoaxes que darán paso a acción, intriga e sexo.

2. Cartas de inverno, Agustín Fernández Paz. Unha novela moi interesante de (case) lectura obrigatoria cargada de intriga. A historia que desenvolve avanza da man de cartas do irmán da narradora, o escritos Xabier Louzado, mediante as cales o lector se introduce de cheo nos acontecementos que na nova do escritor se van sucedendo.

3. Pantasmas de luz, Agustín Fernández Paz. Unha novela de base social que reflexa a vida dunha parella, Damián, de 53 anos; e Marga, tras o seu home quedar sen emprego no cine que traballaba e como pasan a ser “pantasmas” ante a sociedade, tocando así a exclusión social no mundo actual.

4. Cólera, María Xosé Queizán. Poemario en lembranza das folgas e loitas que se desencaedaron nas últimas décadas do franquismo que provocaron mortes, encarcelamentos e mesmo o exilio. Este poemario, aínda que escrito pola escritora, sitúase dende o punto de vista masculino pois elas non decidían, plasmando a cólera de quen está doblemente oprimida.

5. Resistencia, Rosa Aneiros. Unha novela única que aborda o tema político e social durante a ditadura de Salazar e Caetano, en Portugal, ata a revolución dos caraveis. Esta historia cóntase por medio de dúas persoaxes, Dinís e Filipa, que artellaran unha historia de resistencia e loita política ao tempo dun romance entre ambos.

6. Unicornio de cenorias que cabalgas os sábados, Colectivo Ronseltz. Poemario vangardista nacido da tinta do colectivo formado por Xoán Carlos Rodríguez, Manuel Cortés, Miguel A. Montes, Serxio Iglesias e Xabier Cordal que se disolvería pouco despois da publicación.

7. As mulleres do monte: lembranzas e pantasmas dun neno da posguerra, José Antonio Gurriarán. Esta obra narrativa-ensaística rescata as memorias do propio escritor de cando era neno, testigo inconsciente do acontecido, así como as de testigos en primeira persoa, descubrindo o importante papel que as mulleres xogaron no bando dos maquis, proporcionando refuxio, apoio, comida e servindo de enlaces.

Insomnio

Sentado miro ao lonxe,
a lúa crusa o seo,
como cada noite…

<!–more <>–>

O reloxo,
o puto son do reloxo mantenme esperto,
e a cada movemento do seghundeiro
unha aghulla fura nos meus ollos
ata deixalos cansos
feridos
mortos…

Pero o sono non leva ó insomnio

Luceiros

 

As luces ao lonxe,
Entre a negrura espesa da noite,
Redúcense a pequenos puntiños,

Fonte: GamOl

16 de abril de 1537

 

O persoal está alterado, por fin se albisca terra no horizonte. Ata os máis débiles e pesimistas sairon a gritar a voz viva… está ben repór a moral, meréceno. Mais algo non me acaba de cadrar, porqué estamos tan preto as cartas non a rexistran? Será que era isto o que as cartas do avó de Borabuso recollían?

Javier Nogueira, amigo e ex compañeiro docente, sabedor do meu interese polo universo ferreiriano, faime chegar un poema de Celso Emilio Ferreiro para min descoñecido e que non puiden, por esa razón, incorporar á edición da Obra poética completa que se publicou en Xerais hai algún anos. O poema copiouse a metade dos anos setenta, […]

a través de Un poema -descoñecido e non compilado- de Celso Emilio Ferreiro (1931) — Caderno da crítica

De tinta vermella, azul e branca

Con pólvora e magnolias,
Con Ferrín, noso camarada!
Alzaremos ben a voz
Ao compás da man pechada

12 de abril de 1537

Máis dun mes levamos sen tocar a terra. As provisións están baixo mínimos devido á falta de previsión… malditos sexan os deuses… Os mariñeiros están cansos, exhaustos, as súas forzas minguan a cada minuto que seguimos neste maldito navío. As noites, cada vez, van ficando máis tranquilas, sen os cantos da tripulación, sen os ventos de esperanza…

Poema a favor da heteronormatividade

Aquí, pasando o tempo experimentando coa compañeira…

O compañeiro Tinta de Escribir e eu decidimos escribir unha breve historia en conxunto, na cal só habería dúas regras: cada un escribiría unha oración e en cada oración debería figurar unha palabra que xeraría á toa unha páxina web da Internet xa creada para este fin. O resultado, despois de hora e media de […]

a través de Percorrendo camiños na compaña de Tinta de Escribir — Voces na Brétema